Historię szkolnictwa w Bruśniku spisywać zaczął w roku 1873 - z polecenia Wysokiej Rady Szkolnej Krajowej we Lwowie - nauczyciel Andrzej Fyda. ''Rozpytując ludność miejscową'' ustalił on, że edukacja nielicznych dzieci rozpoczęła się we wsi ok.1828 r. ''religii ksiądz pleban nauczał, zaś organista w izbie własnej pisania i rachowania''.

W kronikach parafialnych kronikarz odnalazł dokument, z którego wynika, iż ''w 1848 roku kosztem Wielmożnego Pana Konstantego de Miaczów Fichauzera, Dziedzica Dóbr Bruśnika z wielką pomocą gromady dom szkolny stawiać zaczęto''.

Budowę skończono w roku 1854 i jesienią odbyło się uroczyste otwarcie szkoły oraz poświęcenie dziatwy szkolnej św. Stanisławowi Kostce, który został jej patronem. Orzeczenie Wysokiej Rady Krajowej w 1875 roku ustaliło tzw. ''zakres szkolny'' obejmujący gminy: Bruśnik, Siekierczyna i Falkowa oraz zobowiązało miejscową ludność do utrzymania budynku szkoły, mieszkania nauczyciela oraz dostarczanie drzewa bukowego na opał. Szkoła początkowo jednoklasowa licząca czternaścioro uczniów, w 1906 roku zmienia się w dwuklasową prowadzoną przez trzech nauczycieli.

W roku 1937 z inicjatywy kierownictwa szkoły zostaje powołany komitet, który ma kierować budową ''szkoły trzyklasowej murowanej z blaszanym dachem''. Jednak z powodu konfliktu jaki powstał między komitetem a proboszczem parafii budowa nie została rozpoczęta. W 1939 roku wybucha wojna, mimo to w październiku rozpoczyna się rok szkolny, ciężka zima sprawia, że tylko nieliczne dzieci docierają na zajęcia. W roku 1941 do szkoły zgłasza się 186 dzieci ale później uczęszcza ich coraz mniej ze względu na panujący we wsi tyfus. Po epidemii ''władza przychodzi z pomocą dziatwie'' - uczniowie otrzymują darmowe mleko. Szeregi uczniów przerzedzają się jeszcze bardziej, gdy rodzice zostają zabrani na roboty do Niemiec, a ''starsza dziatwa zadania ojców przejmuje''.

W 1944 roku w budynku szkoły kwaterują wojska niemieckie i dzięki zabiegom kierownika szkoły dokumentacja zostaje ocalona. Po ''zawierusze wojennej'' z inicjatywy mieszkańców zakupiono grunt z plebańskich posiadłości i rozpoczęto budowę nowej szkoły.

W roku 1947 w podniosłej atmosferze poświęcono kamień węgielny, a następny rok ''upłynął w gromadzie pod znakiem ciężkiej solidarnej pracy''. W 1949 roku w obecności ''władz wysokich'' otwierano szkołę. Początkowo szkoła boryka się z brakiem sprzętu, pomocy naukowych i funduszy na podstawowe potrzeby szkoły. Wkrótce jednak Wydział Oświaty zaopatruje szkołę w potrzebne pomoce, a Komitet Rodzicielski organizuje wiele akcji na rzecz szkoły i dzieci. W roku 1962 przeprowadzony zostaje gruntowny remont szkoły, a pięć lat później ''wieś wita radośnie dzień elektryfikacji''. W późniejszym okresie do szkoły doprowadzony zostaje wodociąg, a w 1980 roku szkoła zostaje wyposażona w centralne ogrzewanie i sanitariaty wewnątrz budynku. Obecnie po ich gruntownym remoncie i zmianie nośnika na gaz oraz zaopatrzeniu w nowoczesne pomoce naukowe i sprzęt nasza szkoła stwarza warunki bezpiecznego i wszechstronnego kształcenia dzieci i młodzieży na poziomie podstawowym.

W opracowaniu wykorzystano fragmenty Kroniki Szkolnej.